Week 15: Kerala: groen, groener, groenst!

Hallo!

Zoals gezegd in mijn vorige blog zouden we er eventjes tussenuit gaan. Een korte vakantie. Vijf dagen hadden we gepland om vier verschillende plaatsen in Kerala te zien. Wegens omstandigheden waren dit achteraf geen vijf dagen, maar negen dagen. Een geluk bij een ongeluk zullen we maar zeggen. Hier een verslag van onze korte, maar krachtige rondreis door Kerala.

Chinese visnetten in Cochin
Om 10.15 namen we vorige week zaterdag het vliegtuig naar Cochin, waar we een uurtje later al landden. Voordat we vertrokken had Laura al last van diarree en buikkrampen. Maar ach, dat zou vast wel snel overgaan. Gelijk merkten we op dat Kerala schoon is! En groen! En het is er helemaal niet zo druk als dat we gewend zijn in Tamil Nadu! Tenslotte was het er een stukje koeler dan in Chengelpet! Alle facetten waren dus daar om optimaal te gaan genieten van een heerlijke vakantie!

De stad Cochin bestaat uit verschillende eilanden. De een nog mooier dan de ander. Via andere toeristen en natuurlijk onze grote vriend de Lonely Planet hadden we begrepen dat we naar Fort Cochin moesten. Dit scheen het mooiste en grootste eiland te zijn, waar het meest te doen was. Al snel hadden we een mooie homestay op Fort Cochin gevonden. Gauw onze spullen gedropt en toen op weg naar de fietsenverhuurder. We hadden gehoord dat het leuk was om het eiland per fiets te verkennen. Voor 50 roepie (0,90 cent) konden we een hele dag een fiets huren, dus daar konden we het wel voor doen! We zijn langs de zee gefietst waar we met open mond de Chinese visnetten hebben aanschouwd. Dit is de oudste manier van visvangen. Het is lastig uit te leggen, maar bij de foto's kun je zien hoe het eruit ziet. Al snel werden we opgemerkt door een aantal mannen die de vis aan het vangen waren. Of we niet een handje mee wilden helpen. Natuurlijk! Dus wij hebben deze mannen even 'geholpen' vis te vangen. Het net wordt onder water gelaten en enkele minuten later wordt er door zo'n zes mannen flink gehesen om het net weer boven water te krijgen. En dan maar kijken wat de vangst is. Meestal is dit niet eens zoveel, maar het tafereel is prachtig om te zien en te doen!

De volgende dag voelde Laura zich nog steeds helemaal niet goed. Dus ben ik er samen met de fiets en de Lonely Planet op uit getrokken. Ik had voor mezelf een leuke route uitgestippeld langs bezienswaardigheden die volgens de Lonely Planet (LP) het bekijken waard waren. Als eerste de Dutch Cemetery (Nederlandse begraafplaats). Hier liggen Nederlandse handelaren en soldaten begraven uit de tijd van de VOC. Ik heb mijn route vervolgd langs de zee en ben toen heel ver doorgefietst totdat ik in een soort spookstraatje kwam. Toch maar omgedraaid. Je weet maar nooit ;-). Als laatste heb ik de Francis Church bezocht, waar een aardige Indiase man me het nodige bij heeft gebracht wat betreft de historie van de kerk. Het is de oudste Europese kerk in India en de bekende Portugese ontdekkingsreiziger Vasco da Gama is hier overleden. Weten we dat ook weer!
Daarna ben ik terug naar Laura gegaan. Even checken hoe het met haar was. Na een paar paardenpillen was de diarree in ieder geval even gestopt, dus zijn we samen per fiets naar Jew Town gefietst. Dit is een stadsdeel aan de andere kant van Fort Cochin. We hebben daar de Synagoge bezocht. Ja, ik heb flink wat cultuur gesnoven deze dag! Het ging toch weer slechter met Laura, dus is ze weer naar bed gegaan. Ik ben toen naar de zonsondergang bij de Chinese visnetten gaan kijken. Dit was echt super mooi!

Dag drie op Fort Cochin. Vandaag zouden we eigenlijk doorreizen naar Allepey, maar Laura voelde zich beroerder dan beroerd en besloot een dokter te bellen. Deze zou dezelfde ochtend nog langskomen. Ik ben alleen gaan ontbijten en raakte daar aan de praat met twee Zweedse meiden. Gezellig gekletst en na verloop van tijd bleek dat zij precies dezelfde situatie hadden als Laura en ik. Het ene meisje (Lina) voelde zich zwaar beroerd, terwijl de ander (Sara) er graag opuit wilde. Er werd toen al snel besloten dat Sara en ik die middag samen naar Vypeen (een klein ander eilandje) zouden gaan. Als Laura zich tenminste niet beter voelde na het doktersbezoek. Ik ben teruggegaan naar Laura, waar de dokter zojuist geweest was. In tranen vertelde ze me dat ze een injectie had gehad. Ze had een dikke vette bacterie, waardoor ze zowel diarree had als moest overgeven. Ze moest nog twee dagen langer op het eiland blijven. Elke dag zou de dokter drie keer langskomen om haar een injectie te geven. Arm kind. Ik had erg met haar te doen. Die middag ben ik dus met Sara naar Vypeen Island geweest. Een heerlijk rustig strandje bezocht en gezellig gekletst. Als Lina zich de volgende dag beter zou voelen zouden zij doorgaan naar Allepey, de plek waar wij ook heen zouden gaan. Ik heb 's avonds met Laura overlegd en mochten de meiden naar Allepey gaan, dan zou ik met ze meegaan. Zouden ze niet gaan, dan zou ik er alleen een dag en een nacht heengaan.

Dag vier. Nog steeds op Fort Cochin en Laura was nog steeds ziek. Tijdens het ontbijt zagen we toevallig Lina en Sara. Ze hadden besloten om vandaag toch naar Allepey te gaan en vroegen dus of ik met ze meeging. Graag! Ik vond het erg lullig voor Laura om haar alleen op Fort Cochin achter te laten, maar ze stond erop dat ik met de meiden meeging.

Backwaters in Allepey
Zodoende stond ik vier uurtjes later in Allepey, ook wel 'Klein Venetie' genoemd. Al begreep ik niet echt waarom...
Omdat Lina zich nog steeds niet optimaal voelde, heeft zij het deze dag nog rustig aan gedaan en zijn Sara en ik naar het strand geweest.

De volgende dag hadden we de backwatertour gepland. Hetgeen waarvoor ik gekomen was. In een klein roeibootje (met roeiman) zijn we met zijn drietjes het water op gegaan. Het was echt waanzinnig mooi! Overal groen en het was er zo stil dat je alle insecten kon horen. Iets wat wij niet gewend waren van het India dat we tot dan toe kenden. Het leek wel of we in een sprookje kwamen. Ik vond de tour erg lijken op de Fata Morgana van de Efteling. Alleen dan in het echt. We voeren door kleine, smalle grachtjes recht langs hutjes waar de mensen allemaal wat anders deden in het water. De een deed zijn was, de andere ving vis, weer een ander poetste zijn tanden en de laatste ving mosselen. Tussendoor natuurlijk ook nog spartelende kinderen. Het was een prachtig gezicht! In totaal hebben we vijf uur op het bootje doorgebracht. Daarna heb ik mijn spullen gepakt en ben ik alleen terug gegaan naar Cochin. Toch maar weer even kijken hoe het met Laura is.

Olifanten in Periyar
Terug in Cochin bleek dat Laura zich al stukken beter voelde. Gelukkig! Ze moest de volgende ochtend (inmiddels was het al donderdag, de dag dat we eigelijk weer terug zouden gaan naar het project) nog een enkele injectie krijgen en dan mochten we doorreizen van de dokter. Yes!

De volgende dag zijn we dus zo vroeg mogelijk doorgegaan naar Periyar. Een 6-uur durende busreis stond ons te wachten. Hoewel het lang leek, vloog het voorbij. Dat had mede te maken met het enorme uitzicht dat we tijdens de reis hadden. We reden door de bergen en hadden een geweldig uitzicht op de met palmboom bezaaide bergtoppen. De buschauffeur had er ook zin in. Als een ware Schumacher scheurde hij door de haarspeldbochten. Ik heb een aantal keren mijn ogen dicht geknepen. Bang om met busblik en al het dal in te vliegen. Ongelooflijk, de Indiers kennen echt nergens grenzen! Gelukkig kon ik om 19.00 weer ademhalen. Station Periyar was bereikt. Met behulp van de LP hadden we weer meteen raak wat betreft een leuk guest house.

De volgende ochtend weer vroeg op om de Periyar-activiteit te doen: de olifantenrit! Met tweetjes mochten we de olifant op en hebben we een 40-minuten durende tocht door het bos/jungle gemaakt. Echt geweldig om op zo'n groot beest te zitten! Na de rit mochten we de olifant (Ganesh, hoe kan het ook anders) wassen en daarna kregen we een echte olifantendouche. Ganesh ging door haar knieen en om de beurt mochten we op haar rug gaan zitten. Voor haar stond een grote bak met water. Haar verzorger gaf commando's en vervolgens liet Ganesh haar slurf vol met water lopen en spoot toen alles achterover. Op ons dus. Echt fantastisch!!
Na deze overweldigende douche hebben we onze reis voortgezet naar Munnar.

Theeplantages in Munnar
Na weer een lange, maar mooie busreis kwamen we in Munnar. Al tijdens de rit zagen we dat Munnar in 1 woord GAAF was! De theeplantages in de bergen zijn echt waanzinnig om te zien! En dan moest de echte theeplantage-tour nog beginnen! Wederom weer snel een betaalbare homestay gevonden (thanks Lonely Planet!) en maar gelijk gaan slapen. De volgende ochtend zou om 7.00 de riksja voorstaan, die ons mee zou nemen naar de toppen van de theeplantages.
De volgende ochtend om 7.00 stonden we dus paraat in een dikke trui, want het was er koud! Helaas hadden we geen dichte schoenen bij ons, dus met koude voetjes zijn we de riskja ingestapt. Ons ritje kon beginnen! Onze chauffeur was in de maanden september t/m mei ook gids en organiseerde ook hikes richting de toppen van de bergen, dus hij wist ons alles te vertellen over de omgeving. Heel interessant! Het werd maar groener en groener en o wat genoten we van het uitzicht en de natuur. Het was er werkelijk prachtig! Gelukkig waren we vroeg gegaan, want overal was het nog heel stil, geen toerist te bekennen. Heerlijk. We hebben een tijdje stilgestaan bij de 'theevrouwtjes': vrouwen die met hun handen en een plastic zak/schaar de theeplanten knippen. Waarom er voornamelijk vrouwen zijn die dit werk doen? Omdat mannen gewoon niet zo snel zijn! Zo, die zit!
We hebben onze rit voortgezet richting de toppen. Na zo'n drie uur in de riskja mochten Laura en ik te voet verder. Met de riksja ging niet meer. We gingen naar de top der toppen. Oke, er was nog een hogere, maar daar hadden we de kleding niet voor. Een flinke klim, want conditie hebben we niet echt meer. Maar het uitzicht was verpletterend! Zo'n mooi uitzicht heb ik nog nooit gehad! Na even flink te hebben genoten van deze top view zijn we weer terug gegaan.
Snel onze spullen bij elkaar geraapt en op naar weer een lange busrit. We zouden teruggaan naar Cochin, waar we een nachtje zouden slapen en dan zondag heel vroeg in de ochtend (6.45) weer terug zouden vliegen naar Chennai.

Al met al heb ik echt ontzettend genoten van deze reis. Ook al was het maar een korte reis, het backpacken past helemaal in mijn straatje. Ik heb dus NOG meer zin in de rondreis met Anne en Laura na mijn stage! Over 3,5 week zit de stage er al op. O wat zal ik de kindjes allemaal gaan missen. Want ook al was ik ze even moe, bij terugkomst van onze trip stonden ze ons toch weer met gigantisch veel enthousiasme op te wachten en besef je dat je ze toch wel echt gemist hebt. Ik ga ze dus nog even flink verwennen en genieten van alles wat me nog te wachten staat. Morgen komt Rein hier voor 10 dagen bivakkeren. Donderdag gaan we met alle kids en alle studentes een dagje naar Queensland. Dit is een groot attractiepark. Ik heb er echt super veel zin in en ben ontzettend benieuwd naar de reacties van de kids. Als ze een simpele skippybal al geweldig vinden, wat moet dat dan worden met een achtbaan?! We zullen het zien!

Ik ga proberen nog wat foto's te uploaden, maar Peter komt ons zo ophalen. Mocht ik het niet redden, dan hebben jullie ze nog tegoed!

Groetjes!