Week 18 en 19: Het zit erop. Helaas...

Hier is ie dan: het allerlaatste bericht vanuit Chengelpet. Mijn hemel, wat is de tijd voorbij gevlogen. In dit bericht zal ik beschrijven wat we de afgelopen 1,5 week nog hebben gedaan en natuurlijk een korte terugblik op ruim 4,5 maand stage tussen bedelkinderen in Zuid India.

Afgelopen dinsdag hebben we Nandini naar een ander centrum gebracht. Nandini is een halfdoof meisje van 8 jaar. Ze kan niet praten. Peter heeft haar zo'n 8 maanden geleden gevonden, maar ons centrum was niet de juiste plek voor haar. Hoewel alle kinderen heel erg geduldig met haar waren, was het voor Nandini zelf minder leuk. Alle kinderen gingen naar school, behalve Nandini. Alle kinderen konden met elkaar praten, behalve Nandini. Dinsdag hebben we haar naar een speciaal centrum gebracht waar allemaal kindjes met een beperking zitten. Ik vond dit erg moeilijk wat ik niet verwacht had. Een kindje dat altijd op het centrum was (ze ging niet naar school en heeft geen familie), moet je nu wegbrengen. Zelf vond ze het ook wel moeilijk, want toen we haar naar haar klasje brachten en ze tussen de andere kindjes moest gaan zitten, wist ze zich geen houding te geven. Ik had een brok in mijn keel toen ik haar voor het laatst een dikke kus gaf. Het is ook zo'n sneu gevalletje. Mishandeld door haar familie, vervolgens alleen achtergelaten waarna Peter haar gelukkig gevonden heeft. Ze heeft eindelijk een thuis en na 8 maanden wordt ze weer ergens anders naartoe gebracht. Maar het is beter voor haar. Ze zal hier meer leren en wie weet dat ze binnenkort wat woordjes kan zeggen!
Elk weekend komt ze nog wel terug naar ons, maar haar nieuwe thuis is nu ongeveer 30 minuten verderop.
Inmiddels is het zaterdag en is Nandini alweer terug op het centrum. Volgens Peter is ze 'not happy' op haar nieuwe plek en ze loopt de hele dag over te geven. Een klein griepje zei de dokter. Na ons vertrek moet ze wel weer terug. Soms zijn ze in zulke dingen nogal makkelijk hier. Even miepen en ze krijgen hun zin, maar dat gaat er bij ons natuurlijk niet in!

Ook Nagaraj (het weesje dat inmiddels ons stiefbroertje is) en Vijayalakshmi hebben een nieuw thuis sinds deze week. Zij hebben de kans gekregen om in Chengelpet naar een prive school te gaan en wonen nu bij Peter thuis. Hun studies, kleren, kost en inwoning worden betaald door mam, Marian, Laura, Laura's ouders en mij. Ik kan in ieder geval vertellen dat ze het ontzettend naar hun zin hebben en nu krijgen ze tenminste goed onderwijs!
Over Nagaraj gesproken. Hij wordt morgen (woensdag) geopereerd aan zijn testikels. Deze zijn zo groot als een tennisbal en operatief moet er iets verwijderd worden. Hij heeft nu erg veel pijn. Zo sneu, maar hopelijk komt alles weer goed!

Verder zijn we afgelopen week enkele keren op pad geweest om de nieuwe studentes in te schrijven op hun scholen. Dit was vooral een kwestie van wachten, zuchten, wachten en nog eens zuchten. Maar uiteindelijk hebben we ze allemaal ingeschreven en kan er weer flink gestudeerd worden het komende jaar!

Zaterdagochtend 7.30. Peter maakte ons wakker met de mededeling dat kleine Joshua afgelopen nacht was overleden.. Onze eerste reactie was: 'Wat?!', maar het was eigenlijk wel te verwachten. Peter vroeg of we meegingen naar zijn hutje. We twijfelden even, want voor de familie zijn we toch 'die blanke meiden die onze zoon tegen onze zin in naar het ziekenhuis wilden brengen'. Echter waren we er vrij snel over uit dat we het kleine kereltje nog wilden zien. Bot gezegd zijn we toch weer een ervaring rijker met deze gebeurtenis. Dus zijn we met Peter naar het hutje gegaan, waar het halve dorp bij stond. Sumitra (de oudste zus) zat naast de hut en zei niets. Vader was weg en de andere broertjes en zusjes waren vrolijk aan het spelen op de wei. Alsof er niets was gebeurd... Joshua lag in de hut op een paar oude doeken. Boven zijn hoofdje stond een brandende kaars en zijn oogjes waren nog wijd open. Die hadden ze van ons toch wel even dicht mogen doen. Bovendien zat zijn hele lichaampje vol vliegen. Verschrikkelijk dat zo'n klein mannetje het niet heeft gered, omdat zijn familie heeft gefaald bij het opvoeden, inclusief de moeder natuurlijk waar de ellende allemaal mee is begonnen. We vonden het raar dat niemand ook maar enigzins getreurd was en dat bewijst maar weer eens het enorme cultuurverschil tussen Nederland en India. Waar bij ons verre kennissen rouwen om een overledene, laat hier de directe familie nog geen traan bij het overlijden van hun kleine kereltje. Het hoort bij de zogenaamde Circle of life, vinden ze. Natuurlijk wordt een overledene gemist, maar er wordt veel minder om getreurd. God heeft ze op aarde gebracht, dus God zorgt er ook voor dat men van de aarde weg wordt gehaald. En wat God zegt, is natuurlijk per definitie waar.
Peter heeft ons verteld dat Joshua 's avonds in doeken is gewikkeld en door de familie in de rivier is 'gegooid'. Helaas staat er door de droogte geen rivier momenteel, dus hebben ze hem ingegraven op de plaats waar normaal gesproken een rivier stroomt.

Afgelopen zaterdagavond zijn we met Peter naar Chennai gegaan. We waren uitgenodigd door Mr. Khan (de vriend van Peter die veel sponsort op het project) en zijn steenrijke neef. Mr. Khan (Tanveer) had ons beloofd dat we in Westerse kledij mochten komen. Wat een geluk dat we juist het weekend ervoor in Mamallapuram allebei een chic jurkje hadden laten maken! Dus op en top Westers gingen we naar Chennai, waar we heerlijk hadden gegeten in een Thais restaurant. Er werd ons beloofd dat we daarna naar een plek gingen waar we cocktails konden drinken, dus om 22.00 stonden we in een hippe discotheek. Laura, ik en drie oude Indiers. We hebben het vaak over 'postorder bruidjes' en zo voelde ik me wel even deze avond. Toen ze wilden dat we ook nog met ze gingen dansen, was het plaatje natuurlijk helemaal compleet. Maar ach, wat kan ons het schelen. Waarschijnlijk zien ze ons hier nooit meer terug, want ik heb heel vaak aan onze kindjes gedacht, terwijl ik aan een dure cocktail zat. Het blijft toch steeds door mijn hoofd spoken, die armoedige kinders in Chengelpet...
Peter vertelde ons later in de auto over zijn ervaring deze avond. Het was voor hem een nieuwe eraring, maar niet zo'n leuke. Omdat hij natuurlijk het hele jaar door werkt met meiden uit arme gezinnen, is het voor hem zo raar om ineens tussen rijke en dronken meiden te staan. Vooral de alcohol vond hij verschrikkelijk. Niet voor ons, omdat hij weet dat Europese dames weten wat het met je doet. Zij zijn zelfstandiger volgens hem en werken ook voor hun centen die ze vervolgens naar eigen keuze mogen uitgeven. Dus ook aan alcohol. In India daarentegen worden dronken meiden al snel misbruikt door jongens. Daarna hebben ze onveilige sex en binnen een mum van tijd zijn ze ongewild zwanger en is hun toekomst verpest. Weer wat geleerd over de Indiase (jongeren)cultuur.

Zondagavond zijn we door Madan (een neef van Peter die wij ook een aantal keer ontmoet hebben) uitgenodigd voor zijn verlovingsfeest. In september gaat hij trouwen en afgelopen zondag was zijn verloving. Wat een circus! De trouwerij was nog begrijpelijker dan dit! Wij hadden zelfs het idee dat de bruid en de bruidegom elkaar nog nooit gezien hadden! Oja, ze waren uitgehuwelijkt aan elkaar, dus er was totaal geen sprake van liefde. Er werd van alles door de families aan elkaar geofferd (fruit, snoep, goud en sari's) en na de ceremonie vluchtte iedereen als hazen naar de welbekende Vreetschuur. Er werd weer een hele maaltijd op je bordje gemikt en vreten maar! Laura en ik waren nog niet eens klaar of we werden alweer weggejaagd. De volgende lichting stond te wachten. Dan maar de banaan in de auto opeten...

Gisteren en vandaag hebben we alles afgerond. Dat wil zeggen: we hebben voor iedereen afscheidscadeaus gekocht, de laatste keer naar de tailor geweest en ik heb vandaag mijn koffer al gepakt. Morgen mijn backpack vol met kleren stoppen en dan ben ik klaar om te gaan. Alhoewel, klaar...

Zo dadelijk hebben we onze laatste avond in Chengelpet, waar de meiden voor ons gekookt hebben en we officieel van hen afscheid gaan nemen. Ze zullen er morgen ook nog bij zijn, maar we vonden het wel zo gezellig om nog even na te praten over alles wat we meegemaakt hebben de afgelopen maanden.

Morgen hebben alle kinderen en studenten vrij gekregen van school van Peter. We gaan de hele dag leuke dingen doen. Voor de kids hebben we 10 kilo holy powder gekocht. In allerlei verschillende kleuren! Holy powder is gekleurd poeder waarmee iedereen elkaar helemaal onder kan gooien. Onze kids kennende wordt dit weer een waar spektakel!

En dan is het donderdag echt tijd om gedag te zeggen tegen iedereen. Wat zie ik daar tegenop. Ongelooflijk hoe snel de tijd is gegaan. We hebben zo'n hechte band met iedereen opgebouwd dat het net is alsof ik voorgoed afscheid neem van hele hechte familie. En dat is niet leuk. Ik weet zeker dat de nodige tranen zullen vloeien, maar dat lijkt me ook niet zo gek. Ik heb echt zo'n waanzinnig mooie tijd gehad dat ik met alle zekerheid kan zeggen dat dit de mooiste tijd van mijn leven was. Ik heb geklaagd (over het hete weer), gehuild (Joshua), gemopperd (de verschrikkelijke communicatie), maar bovenal genoten. Genoten van elke minuut en van elk kind. Het zijn kids die me geraakt hebben. Stuk voor stuk en ieder met zijn eigen charmes en zijn minder leuke kanten. Ze hebben mijn hart gestolen. Ik ga ze zo ongelooflijk missen. Als ik dit type, staan de tranen al in mijn ogen en dan moet de 'afscheidsceremonie' nog beginnen..

Ook ga ik natuurlijk alle lieve studentes missen. Met hen heb ik voornamelijk een vriendschappelijke band opgebouwd. Ook dit zijn stuk voor stuk schatten van meiden en ook hen ga ik heel erg missen. Maar met twee van hen hebben we afgesproken dat we elkaar over vijf jaar in Nederland zien. Ik hoop het van harte!

En niet te vergeten Peter en zijn gezin. Maar natuurlijk vooral Peter. Een schat van een man die altijd voor ons klaar stond en ons overal mee naartoe heeft genomen, zodat we echt een goed beeld van India kregen. Ik kan vol overtuiging zeggen dat ik India heel goed heb leren kennen en daar ben ik zo blij mee!

Goed, nog even een overzicht van de uitgaven die we hebben gedaan.

• We zijn begonnen met de waterpomp. Een goede uitgave, want hij werkt nog steeds! Hopelijk gaat ie de komende zes jaar nog mee!

• Daarna zijn we gestart met het derde gebouw. Dit heeft ons heel veel tijd en moeite gekost, maar uiteindelijk staat het er! En iedereen is er erg blij mee!

• We hebben de badplaats aangepakt. Persoonlijk vind ik dit de beste uitgave die we gedaan hebben. Ze kunnen er nu zoveel meer mee en de kinderen en de kleertjes worden niet meer vies.

• We hebben sportattributen gekocht, waaronder voetbal goals en basketbalringen.

• We zijn een dagje met iedereen naar Queensland geweest. Zoals jullie wel gelezen en gezien hebben, heeft iedereen hier enorm van genoten en dat was ook precies ons doel! Ze hebben het er nu nog weleens over!

• We hebben speelattributen voor de kinderen gekocht. Dit was vooral voor het summercamp bedoeld, maar we zijn er niet aan toegekomen om dit allemaal te gebruiken. Wel weten we zeker dat de kids hier in de toekomst nog heel veel mee kunnen spelen!

• We hebben Engelse lesboekjes gekocht, waar Leciya (de studente die nu op de kinderen past) al gebruik van maakt!

• We hebben een nieuwe rijstkoker gekocht. Dit scheelt veel geld. Nu koken ze de rijst met behulp van gas wat veel duurder is.

• We hebben drie kasten gekocht, waarin we alle rotzooi op hebben kunnen bergen. Het centrum ziet er nu veel opgeruimder uit!

Dit zijn in grote lijnen de uitgaven die we in zes maanden tijd hebben gedaan. Ondanks de vele uitgaven is het ons niet gelukt het hele donatiegeld op te krijgen. Al het geld wat overgebleven is, gaat naar Kikindia en Kiki zal dit met precisie aan de WIN Foundation spenderen.

Donderdag om 13.40 vliegen we naar Delhi. Vrijdag gaan we Anne oppikken op het vliegveld en dan kan onze rondreis beginnen. Ik heb er echt heel veel zin. Er staan gave dingen op ons programma, dus laat die Taj Mahal, de Himalaya en de kamelen maar komen!
Ik hoop dat ik tijdens mijn reis nog even de tijd heb om een blog te plaatsen over het afscheid. Lukt dit niet, dan wil ik bij deze iedereen heel erg bedanken die een donatie heeft gedaan aan Kikindia en de WIN Foundation. Dankzij jullie heb ik de kans gekregen om hier hele mooie dingen neer te zetten en ik denk dat mam, Marian en Rein het met me eens zijn als ik zeg dat elke euro hier heel goed terecht komt. Het project kan weer een tijdje vooruit, de kinderen kunnen nu echt spelen en schoon naar school en dit allemaal dankzij jullie! Echt, duizend maal dank! Namens Peter, alle kinderen, alle studentes en natuurlijk namens Laura en mij!

Jeetje, moet ik nog iets meer zeggen? Ik vergeet waarschijnlijk het nodige, maar ik ga nu toch echt afsluiten.

Nogmaals, ontzettend bedankt voor de donaties, maar natuurlijk ook voor alle interesse die is getoond bij het volgen van mijn verhalen. Dat doet een mens toch goed! Ik vond het in ieder geval een eer om voor jullie te mogen schrijven!

18 Juli vlieg ik weer naar Nederland, dus als jullie niet meer van mij horen, kan ik nu zeggen: tot in Nederland!

Oja! Ik wil natuurlijk ook mijn stage- en reismaatje Laura bedanken! We zijn twee heel verschillende meiden, maar dat heeft ons alleen maar een sterk team gemaakt. We hebben samen gehuild, gelachen, geklaagd, maar vooral alles heel intens mogen beleven!

Nu ga ik echt afsluiten!!

Heel veel laatste groetjes vanuit Chengelpet!

Liefs,
Mijke

PS Rein heeft een heel mooi filmpje gemaakt over de kinderen. Deze is te bekijken via de volgende link: http://www.vimeo.com/25199320