De reis is begonnen!

Hallo!

We hebben even tijd gevonden om een berichtje te plaatsen over onze reis. Ik (Mijke) zal eerst nog even kort beschrijven over het afscheid van de stage.

Het afscheid bij de meiden op dinsdagavond was erg leuk! Boven op het dakterras stond het vol met lekker eten en natuurlijk moest er ook gedanst worden! Laura en ik hadden voor alle meiden armbandjes gekocht en een persoonlijk poster met wat foto's van de tijd dat wij in Chengelpet waren. Dit vonde ze super leuk!

Woensdag hebben we het afscheid met de kinderen gevierd. Overdag hadden we - zoals gezegd -  het Holy Powder gevecht. Wat een feest! De kinderen gingen als een stel dollen tekeer en binnen korte tijd zat iedereen onder de gekleurde poeder. Ze vroegen al wanneer we dit nog eens zouden doen...
's Avonds was er wederom heerlijk gekookt en met alle kindjes en studentes vierden we ons afscheid. Na het eten wilden Laura en ik alle kindjes een cadeautje geven, maar helaas. Juist op dat moment was er een powercut. Het kon ook niet anders... Toen de powercut weer over was, lagen alle kindjes al te slapen. Erg jammer.
Donderdagochtend vroeg Peter of we nog even mee wilden naar het ziekenhuis. Nagaraj was de avond ervoor geopereerd aan zijn balletjes en hij had naar ons gevraagd. Natuurlijk wilden we dit! Nagaraj lag in het overheidsziekenhuis. Al eerder heb ik geschreven dat dit echt SMERIG was. Het voelde alsof we de gevangenis binnentraden. Overal viezigheid, mensen lagen her en der op de grond te slapen en op een volle kamer lag onze kleine Nagaraj. Hij had heel veel pijn en ik kon mijn tranen niet meer bedwingen. Ik vond het zo sneu. Dit mannetje heeft helemaal niemand. Peter heeft zijn broer via via op weten te sporen en hem gedwongen 's nachts bij Nagaraj (onder het bed) te blijven. Deze jongen leeft op straat en ziet er precies uit zoals de 'oudere broer' uit de bekende Indiase film Slumdog Millionaire. Dus daar stond ik: de stoere Mijke al huilend, terwijl de kleine Nagaraj mijn tranen wegveegde en maar zei: 'Don't cry Maika, don't cry..' Dan smelt je toch? Ik heb hem een hele dikke knuffel gegeven en gezegd dat ik snel weer terug zou komen..

Na het ziekenhuis heeft Peter Laura en mij afgezet op Chennai Airport. Ook daar weer een moeilijk afscheid en ook Peter heb ik beloofd dat ik zo snel mogelijk weer terug zou komen. In het vliegtuig de laatste tranen weggeveegd en toen op naar Delhi!

In Delhi hebben we de eerste twee nachten bij de broer van Shanta geslapen. Vrijdagavond hebben we Anne opgepikt op het vliegveld. Na een felle ruzie met de niet begrijpende taxichauffeur waren we een paar secondjes te laat, maar dat mocht de pret niet drukken. We waren blij elkaar eindelijk weer te zien!

Zaterdag hebben we overdag het Red Fort in Delhi bezocht. Dit was een kleine tegenvaller. We vonden dit niet zo spectaculair als dat het in de Lonely Planet beschreven stond, dus zijn we zijn we 'm al vrij snel weer gesmeerd. Op naar de busstand waar we om 19.30 de nachtbus naar Manali zouden nemen. De bus was vrij comfortabel en zo kon onze eerste nachtrit beginnen.
's Nachts ging het gigantisch regenen en binnen no time zat Mijke in de drup. Lekker! Maar zo vriendelijk als de Indiers zijn, werd er van alle kanten snel hulp aangeboden en was het lekje een half uur later weer gefixt.

Om 10.00 's ochtends arriveerden we in Manali. Mooi! Een dorpje omgeven door bergen en met een riksja werden we naar ons hostel gebracht. Een erg leuk kamertje met natuurlijk uitzicht op de bergen. 's Middags hebben we even geluncht en de trekking geregeld voor de drie daaropvolgende dagen. Voor 100 euro konden we twee nachtjes en drie dagen de Himalaya in. All-inclusive! Dit betekent: gids, kok, hulpje van de kok, 4 pony's, de baas van de pony's, 2 tenten, een plastentje (!), eten, lunchpakketjes etcetera. Wij zeggen: een koopje!

Zondag kon de trekking beginnen. Om 9.30 werden we opgehaald met een jeep en daarin reden we naar het vertrekpunt. Het zonnetje scheen en wij hadden er zin in! Wel tientallen keren hadden we een WOW!-moment. Wat een uizichten! De sneeuwtoppen konden we niet aanraken, maar wel vanaf prachtige plekken aanschouwen. Gaaf! We zijn via steile trappen en kleine paadjes omhoog geklommen tot 2700 meter hoogte. Daar stond ons kamp al helemaal opgezet en de kok was al bezig met een lekker gerechtje. Wat een luxe! Na het eten zijn we hout gaan sprokkelen, want bij een kamp hoort natuurlijk een kampvuur! Bovenop een berg in de Himalaya aan het kampvuur zitten terwijl je geniet van het uitzicht en het heerlijke temperatuurtje. Hoe gaaf is dat!
We zijn op tijd gaan slapen in ons kleine tentje, want de volgende dag zouden we om 7.00 weer gewekt worden.

Dag 2 van de trekking. Om 7.00 stond de thee klaar. Het regende. Balen! De gids wilde niet gaan als het zou blijven regenen, dus vol hoop wachtten we het weer af. Om 10.30 was de regen gestopt en konden we vertrekken! Tijdens de tocht begrepen we waarom de gids niet tijdens de regen wilde gaan. We liepen langs een stijle waterval omhoog wat echt super gaaf was! Het was glad, dus een beetje uitkijken, maar wat een uitzicht weer! Met Anne ging het lekker. Liep lekker door en had niet veel rust nodig. Mijke volgde Anne op redelijke afstand, maar had er wat meer moeite mee. Laura vond het zwaar en moest bekennen dat ze de tocht niet af kon maken wegens ademhalings problemen. Dat was jammer, want nu moesten we twee uur eerder stoppen. Maar we zijn met z'n drietjes begonnen, dus wilden we de tocht met z'n drietjes afmaken. Dus de tenten weer opgeslaan en met dikke truien en regenjas in de tent gezeten. Het was inmiddels weer gaan regenen. De gids en wij hebben nog een bergje beklommen, terwijl Laura alvast het poepgat groef. We zijn weer op tijd onze slaapzakken ingekropen.

Dag 3. Om 10.00 startten we onze laatste trek. De eerste twee dagen was het alleen maar klimmen en nu zetten we de daling in. Voor Anne en Laura geen zware taak, maar voor Mijke wel een beetje. Zere pootjes. Tja, als je je schoenen niet inloopt krijg je dat.. Gelukkig hebben we gezamenlijk het eindpunt gehaald en in de jeep zijn we weer teruggebracht naar het hostel, waar we nog een heerlijke douche hebben genomen en toen onze weg weer naar het busstation vervolgd. Om 19.30 namen we de nachtbus naar Mc Leod.

Vanochtend zijn we om 4.00 afgezet in Mc Leod. Alles was nog potdicht, dus zijn we uiteindelijk maar richting het hotel gesjokt waar we twee uurtjes hebben doorgebracht met lezen. Om 7.00 mochten we een dutje doen in een gezamelijke kamer en om 12.00 werden we weer wakker gemaakt. Onze spullen in de kamer gedropt en toen de stad in. We hebben wat geshopt en genoten van een heerlijke massage. Die hadden we wel verdiend! Mijke heeft ook EINDELIJK haar wenkbrauwen eens onder handen laten nemen, dus nu op naar een heerlijk diner!

Tot zover onze eerste belevenissen vanuit Noord India. Het gaat allemaal super goed en we genieten volop!

Tot de volgende!

Groetjes Anne en Mijke