Week 16 en 17: Queensland en weer een bezoekje!

Jeetje, alweer twee weken voorbij. Inmiddels is het aftellen echt begonnen. Voor de stage althans. Nog welgeteld 13 dagen mogen we tussen onze kleine koters leven...

Na onze reis naar Kerala was het nog maar twee nachtjes slapen en mijn volgende bezoek stond alweer klaar. Rein kwam vorige week dinsdag aan op vliegveld Chennai. Goed zenuwachtig stond ik samen met Peter en Laura maar liefst twee uur te vroeg op het vliegveld. Om 18.00 kon ik hem eindelijk weer een dikke knuffel geven!
Op het centrum aangekomen, waren vooral de oudere jongens blij Rein te zien. Eindelijk een jongen om mee te spelen! Natuurlijk waren ook de meisjes enthousiast en zo werd hij gelijk rondgeleid door Kaveri. Lekker nog wat bijgekletst, want ook Rein heeft indrukwekkende dingen meegemaakt tijdens zijn reis in Nepal. 's Avonds ieder in ons eigen bedje gekropen, want in India slaap je absoluut niet samen als je nog niet getrouwd bent. Dus ook wij niet. Rein heeft het derde gebouw mogen inwijden op enkel een matrasje.

De volgende dag is Ellis gekomen. Ze zou met ons naar Queensland gaan de dag erop. We wilden graag dat er ook wat kinderen mee zouden gaan die nog op de vuilnisbelt waren en bovendien wilde ik dit graag aan Rein laten zien, dus zijn we die middag naar de grote puinhoop geweest. Maar liefst vier kids hebben we meegenomen en met een overvol autootje zijn we weer terug naar het centrum gereden.

Donderdag. Vandaag was de grote dag en zouden we met de hele bende naar Queensland gaan. Queensland is een heel groot attractiepark, vergelijkbaar met de Efteling. Voor jong en oud is er van alles te doen. Niet alleen de kinderen gingen mee, ook de studentes en wat andere mensen die belangrijk zijn voor de organisatie. Met twee volle busjes (zo'n 45 personen) zijn we om 9.00 vertrokken naar Queensland. In de bus was het al dolle pret en er werd volop gedanst!
Bij binnenkomst kreeg iedereen een bandje om waarop attracties af konden worden getekend. Iedereen mocht dus maar een keer in elke attractie. Voordeel was dat het dus nergens echt druk was en dat is toch wel fijn als je met 25 ongeduldige kids opgescheept zit. De eerste stop was bij de botsauto's. Grappig was het om te zien dat de andere kindjes goed wisten hoe je een dergelijk autootje moest besturen, maar onze kindjes zaten echt met vragende oogjes achter het stuur. Het was even wennen, maar na het gaspedaal gevonden te hebben, was de lach niet meer van de gezichtjes te krijgen. Zo mooi om te zien!
Daarna gingen we naar het spookhuis. Een heel geregel om alle kindjes te verdelen over de volwassenen, maar uiteindelijk is het ons toch gelukt. De kleine Lakshmi ('ik ben een rat!') zat bij mij. Tijdens de rit was het pikdonker, dus heb ik haar gezichtje niet kunnen zien, maar bij buitenkomst was het een en al angst wat er van haar gezichtje sprak. Normaal is het de grootste deugniet van iedereen en nu de grootste angsthaas. Wel erg aandoenlijk natuurlijk.
We hebben nog een draaimolen gehad en een kleine spin, maar de kinderen waren constant aan het zeuren om het zwembad. Laura en ik hadden hier zo onze twijfels over, aangezien niemand ook maar iets van een zwemdiploma heeft. Maargoed, de kids waren koning vandaag, dus dan maar richting het zwembad. Met een snelle sprint schoten ze als kleine visjes door het water. Gelukkig was het zwembad ondiep en stonden er bij de glijbanen allemaal life guards, maar toch vond ik het eng. Het water was namelijk heel troebel en je kon niet zien of er toevallig een kindje net niet meer boven water kon blijven. Ogen dus wijd open houden en proberen alles zo goed mogelijk in de gaten te houden. Meerdere malen heb ik me bekommerd om Koetie, de jongste van het hele stel. Vier jaar en de grootste waterrat die we bij hadden. Ongelooflijk. Had je hem eindelijk in het vizier, keek je 1 seconde ergens anders heen en je was 'm alweer kwijt. Glijbaan na glijbaan heeft ie afgewerkt en een lange rij was voor Koetie geen probleem. Je kruipt toch gewoon door de benen van de grote mensen? Koetie in ieder geval wel en zo stond ie elke keer vooraan in de rij. Echt fantastisch om te zien. Jammer was dat vrouwen en kinderen gescheiden moesten zwemmen van de mannen en dus mocht ook Rein niet met de kids het water in. Hij heeft zich vermaakt met de grote mannen in het grote zwembad. Na zo'n twee uurtjes begonnen de eerste het koud te krijgen en dus werd het tijd om iedereen in droge kleren te hijsen en het zwembad te verlaten. Helaas was de organisatie iets minder goed. De studentes zouden voor alle kindjes een extra paar droge kleren meenemen en dat was helaas voor sommige kindjes niet gebeurd. Gelukkig zijn onze kids de beroerdsten niet en gaan ze ook gewoon met natte kleren door! De studentes en Peter hadden het wel gezien, maar de kindjes waren nog niet moe en wij wilden ze tot sluitingstijd onderdompelen in de attracties. De ouderen hebben zich dus ergens (een beetje mokkend) in het park genesteld en Ellis, Rein, Laura en ik zijn er met de kids nog twee uurtjes op uit getrokken. We kwamen in het kinderdeel van het park en dat was precies wat we zochten! Draaimolens, reuzenrad, bootjes, klimwanden, treintjes en dat allemaal speciaal voor kinderen. Van de ene attractie renden ze naar de andere. Bij de bootjes ging het even mis, want onze Koetie was zo ongeduldig dat ie al in een bootje wilde stappen. Jammer genoeg lag het bootje nog iets te ver van hem af. Plons! Daar konden we de eerste al uit het water vissen. Echt zo mooi om die blije gezichtjes steeds te zien! Dat is echt waarvoor we dit gedaan hadden en we waren achteraf blij dat we nog niet meteen naar huis zijn gegaan. We hebben dit dagje immers voor de KINDEREN geregeld en de ouderen mochten mee om hen te begeleiden, wat dus niet is gebeurd.
Na twee uur alle energie uit de kinderen te hebben getrokken, hebben we ze nog verwend met een lekker ijsje en toen was het toch echt tijd om te gaan. Hoe druk ze op de heenweg waren, zo stil was iedereen nu. Alle oogjes waren dicht en iedereen was doodop. Toch moest er nog gegeten worden. Onderweg zijn we gestopt voor een goede maaltijd, maar regelmatig hebben we kinderen boven het eten wakker moeten maken. Zo moe waren ze. Maar ach, het was een goed teken. Een teken dat ze zich flink geamuseerd hebben! En als zij blij zijn, dan zijn wij het helemaal!

Vrijdag hebben we het allemaal rustig aan gedaan. Waar de kids meestal rond 5.30 al wakker zijn, waren ze vandaag om 11.00 nog in een diepe slaap. Ook de rest van de dag hebben ze er als kleine zombies bijgelopen. Best fijn om even rustige kids om je heen te hebben.

Zaterdag zouden we naar een aantal studentes thuis gaan, maar helaas moest dit uitje verzet worden. En dus zijn we zaterdag maar alvast naar Mamallapuram gegaan. Heerlijk uitgerust en ook nog een dagje naar Pondicherry geweest, waar we weer een heerlijke biefstuk op hebben!

Dinsdagmiddag is Peter ons op komen halen, want vandaag zouden we naar de studentes thuis gaan. Wij hadden dit al eens eerder gedaan (herinner je je de waterput nog?), maar voor Rein was dit natuurlijk allemaal nog nieuw. Aangezien wij dit toen erg indrukwekkend vonden, vond ik het ook wel leuk om dit aan Rein te laten zien. In een vaartje zijn we langs vier meiden geweest, waar we weer overal even hartelijk ontvangen werden.

Woensdag ging Peter twee dagen naar het Smart Hospital en moesten wij op het centrum passen. Deze dag zouden er zo'n tien Amerikaanse vrijwilligers van Rising Star langskomen om al onze kindjes medisch te checken. Van de tien vrijwilligers waren er twee professionele dokters. De andere acht waren stagiaires. Het was een lekker drukke boel en de kinderen vonden het geweldig om alle proefjes te doen. We hebben nu eindelijk een overzichtje van de kinderen op medisch gebied. In de middag zijn de Amerikanen weer gegaan en was de rust enigzins wedergekeerd.

Donderdag – gisteren dus – heeft Rein zijn spullen weer bij elkaar geraapt, want hij vertrok helaas weer naar Nederland. Aan al het leuke komt een eind, dus ook aan zijn verblijf in Chengelpet. We zijn samen nog even de 'stad' in geweest en hebben nog met de kids op het centrum gespeeld. Rein is erg creatief geweest en heeft reuze bellenblaas voor de kindjes gemaakt! De onderkant en bovenkant van een fles afhalen, sopje in de onderkant en blazen maar! De kinderen vonden het fantastisch! Als afsluiter hebben we nog een klein waterballonnengevechtje gehouden.
's Avonds was het voor Rein toch echt tijd om afscheid van iedereen te nemen. Met Shanta heb ik hem op het vliegveld afgezet. Toch altijd even moeilijk om iemand weer uit te zwaaien. En het is niet zomaar iemand natuurlijk ;-).

Ook voor mij is het einde helaas in zicht. Zoals gezegd heb ik nog 13 dagen te gaan op stage. We moeten nog wat kleine dingetjes afronden, zoals de inrichting van het derde gebouw. Voor de rest hebben we alles naar wens afgerond en zijn we meer dan tevreden! Het voetbalveld moet nog ingewijd worden en van het volleybalveld wordt al veel gebruik gemaakt. Het zal mij niet verrassen als we over een jaar of tien een van onze kids in de top van de volleybal wereld terugzien!

Ik ga nog even verder met het afronden van enkele verplichte verslagen voor school, want ook het behalen van mijn diploma moet ik natuurlijk niet vergeten!

Groetjes!