Week 13 en 14: een lach en een traan

Een traan
Als je voor 6 maanden naar India gaat, weet je dat je op den duur een dipje krijgt. Hoe goed je jezelf ook kunt aanpassen aan de vreemde cultuur, een half jaar zonder problemen in India lukt niemand. Ook mij helaas niet. Afgelopen zondag was het weer zover. De tweede keelontsteking in twee maanden tijd. Bovendien was het bloedheet en vond ik ook de kinderen even niet zo leuk. Een typisch geval van een dip. De eerste drie maanden zijn de kinderen nog leuk en zie je alleen de vrolijke, positieve kanten van ze. Na deze drie maanden ga je helaas ook de negatieve eigenschappen van de kids zien. Ze zijn niet altijd lief. Ze lachen niet constant, maar huilen ook om de stomste dingen. Ze helpen elkaar niet altijd, maar vinden het ook geweldig om de ander eens een lekkere mep te verkopen. En daarbij is het gehang en getrek ook niet altijd leuk meer, vooral niet bij 45 graden...
Om een lang verhaal kort te maken: ik heb dus even flinke tranen gelaten, maar gelukkig was daar (aan de andere kant van de lijn) mijn familie om me beurtelings een peptalk te geven. Bij de een kon ik mijn verhaal kwijt, terwijl de ander me met rare verhalen weer aan het lachen maakte (rara, wie zou dat zijn). Wat is familie toch fijn. Mentaal ging het dus al wat beter, fysiek nog niet. Maar daar waren Laura en Peter, die speciaal voor mij langs de pharmacie zijn gereden en de bekende paardenpillen voor me hebben gekocht. De schatten. 's Avonds ging het al stukken beter!
Tijd voor wat positiever nieuws!

Een lach
Gelukkig heb ik afgelopen twee weken meer gelachen dan gehuild, dus dit stukje wordt wat langer.

Pondicherry & Auroville
Tijdens ons vorig weekendje Mamallapuram begonnen we ons een beetje te vervelen. En wat doe je dan? Dan bel je een taxi en vraag je om een retourtje Pondicherry. Pondicherry is een stadje op zo'n twee uur rijden van Mamallapuram. Het behoort officieel toe tot de Fransen en het is een toeristische trekpleister voor Westerlingen. Tijd dus om na 3,5 maand (!) deze stad eindelijk eens te gaan verkennen. Voordat we Pondicherry bereikten, moesten we van de chauffeur eerst even Auroville zien. Auroville is een heel apart plaatsje. De Lonely Planet omschrijft het als volgt: 'Een internationale gemeenschap waar 124 verschillende landen grond hebben gekocht. Het doel is om een universele stad te ontwikkelen waar liefde, internationale connecties en oude menselijke gewoonten centraal staan. Er bevinden zich ongeveer 40 verschillende nationaliteiten. De inwoners streven naar harmonie, maar helaas lukt dit tot op heden nog niet echt.'
Goed, we zijn er dus even doorheen gereden en onze eerste stop was bij een boulangerie! JAMMIE! De geur van croissants, chocoladecake en citroentaart kwam ons direct aanwaaien, waardoor wij deze lekkernijen natuurlijk niet meer konden weerstaan. Met onze juist ingekochte snacks konden we verder naar de Matrimandir, door toeristen ook wel omschreven als 'de gouden bal'. En goud was ie! De Matrimandir is het spirituele hart van Auroville en met deze bal probeert het plaatsje futuristich over te komen. Echter denkt de Lonely Planet hier heel anders over. Zij noemen het eerder 'uit de tijd'. Hmm, juist. Wij hadden het al snel weer gezien en vonden het tijd om naar Pondicherry te gaan.

In Pondicherry hebben we eerst heerlijk geluncht. Ik had mezelf getrakteerd op een stokbroodje met tomaat, basilicum en pesto. Na 3,5 maand rijst ging dit er natuurlijk in als een frikandel speciaal. Bijna dan. Lekker langs de boulevard gewandeld en toen vonden we het tijd voor hetgeen op nummer 2 stond van onze Pondicherry-to-do-list (op nummer 1 stond ETEN). Aangezien je nergens in India een fatsoenlijke alcoholische versnapering kunt krijgen en de Lonely Planet ons vertelde dat dit in Pondicherry wel kon (hulde aan de Fransen!), waren wij natuurlijk gehamerd op een goeie borrel. En die kregen we! In Le Club heeft onze ober ons verwend met veel te zware Margharitas. Laura heeft genoten van een overheerlijke biefstuk en ik heb me te goed gedaan aan een garnalencocktail. Wat was dat lekker!!
We hebben nog even langs wat winkeltjes gelopen, maar daarna was het helaas alweer tijd om la ville de Pondy te verlaten. Zeker te weten dat we hier nog eens terug komen!

Andere stagiaires op bezoek
Vorige week donderdag kregen we een telefoontje. Het was Ellis, een stagiaire van Hogeschool Zuyd. We kennen haar van de introductieweek en ze vroeg of ze niet een paar dagen langs kon komen op het project. Haar stage op het Social Service Center viel zwaar tegen. Alle 80 kinderen hadden nu vakantie en waren huiswaarts gekeerd. Ze verveelde zich stierlijk.
Natuurlijk mocht ze langskomen! Gezellig! Peter was ook enthousiast en dus kon ze maandag hierheen komen. Een dag later belden Robbin en Hilde. De twee stagiaires van het Smart Hospital. Of ze bij ons een paar dagen mee mochten kijken op het project. Wat een toeval! We hebben met ze afgesproken dat we elkaar zouden ontmoeten in Mamallapuram.

Ellis kwam maandag naar ons en we zijn eigenlijk direct doorgereden richting Mamallapuram. Peter zou ons brengen en onderweg vroeg hij ons of we nog langs 'de vuilnisbelt' wilden. Hiermee bedoel ik de plek waar enkele kleine kindjes van ons centrum al een hele poos zitten. Maar al te graag!! Vanaf het moment dat ik ze weer zag, voelde ik mijn dip niet eens meer. Simsallabim! Weg! Wat heb ik weer genoten van deze hummeltjes en wat waren ze blij ons te zien. Lachen, rennen, gieren, brullen; het kon niet op! Peter vertelde ons dat het goed was dat we er langs gingen. Ik vroeg of de ouders het niet vervelend vonden. 'Integendeel', was zijn antwoord. 'De ouders worden op deze manier met hun neus op de feiten gedrukt en gaan meer en meer beseffen dat het misschien wel beter is als ze weer naar huis komen.' Nu willen we graag vaker gaan en hopen we er elke week even langs te kunnen wippen. Niet alleen voor hen, maar ook voor ons zelf. Ik voel me namelijk altijd zo fijn als ik daar ben geweest!
In Mamallapuram hebben we 's avonds Hilde en Robbin ontmoet. Wat was het leuk om elkaars belevenissen te horen! Ze hadden ook wat gereist, dus zo konden we weer wat van elkaars avonturen opsteken.
De volgende dag hebben we ze meegenomen naar Ideal Beach en woensdag zijn we weer terug naar Chengelpet gegaan. Robbin, Hilde en Ellis hebben bij ons geslapen.
's Avonds kwam ik nog voor een onaangename verrassing te staan. Al enkele dagen had ik flinke jeuk op mijn hoofd. Voor de zekerheid even de luizenkam er doorheen gehaald en ja hoor. Het was raak. Sinds jaren had ik weer luizen. Nu moet ik zeggen dat het me nog alles meevalt dat ik ze nu pas heb, gezien de vele knuffels die ik al van de kindjes heb gehad. Waarschijnlijk komt het door de kleintjes van de vuilnisbelt. Als je zou zien hoe zij eruit zagen, zou je schrikken. Ze stonken, hun haren waren al veel te lang niet gewassen en hun kleertjes waren hartstikke smerig. Niet gek dat je dan met luizen thuis komt. Ik heb gelijk maar even een anti-luizen douche genomen en Ellis heeft me behandeld met de luizenkam. Nu maar hopen dat ze weg zijn.
De dag daarop hebben we Ellis afgezet bij haar stageplek. Wij moesten daar toch even een kijkje nemen wat betreft de speeltoestellen. We willen graag enkele speeltoestellen (wip, glijbaan, schommels en klimrek) laten maken voor het centrum. En de man die dit kan maken, werkte bij Ellis op het centrum. Daarna zijn Peter, Laura, Robbin, Hilde en ik doorgereden naar Chennai. We moesten wat regelen op het postkantoor. Ook hebben we geluncht bij de MacDonalds! Alweer een JAMMIE-moment! Tijdens de rit hebben we gesproken over de stage van Robbin en Hilde. Zij hadden ook geld ingezameld voor hun stage. Het Smart Hospital wordt namelijk volledig gerund door vrijwilligers. Een extra zakcentje voor dit kleine ziekenhuisje was dus hard nodig. Helaas wil hun baas niet echt meewerken en zitten ze met hun handen in het haar wat betreft het donatiegeld. Ze hadden al plannen om het in Kikindia te steken. Aangezien wij nog een medicijnenkast wilden aanschaffen en zij Verpleegkunde-studenten zijn, leek het ons een leuk idee dat ZIJ dan de medicijnenhoek zouden sponsoren. Hierbij hoort ook een weegschaal, meetlat en medische dossiers van de kinderen. Ze waren gelijk enthousiast en wilden dit heel graag doen. Nu krijgen we dus ook nog een mooie medicijnenhoek, waar in de toekomst nog veel gebruik van zal worden gemaakt.

Met de kids naar het ziekenhuis
Vandaag zijn we met vier kindjes naar het ziekenhuis geweest. Zij hebben allemaal flinke wondjes en andere huidaandoeningen. Peter vond het tijd om met deze kindjes naar het ziekenhuis te gaan. Laura was ziek (we wisselen elkaar goed af) en kon dus helaas niet mee. Studentes Larance en Lycia zijn met Peter en mij meegeweest. Peter wees ieder van ons een kindje toe, zodat we niemand uit het oog zouden verliezen. De kleine Lakshmi was vandaag mijn 'dochter'. Ze is een echte rat en doet vaak dingen die niet mogen. Ik heb haar ook geleerd om te zeggen 'Ik ben een rat'. Voordat we naar het ziekenhuis gingen, kwam Peter erachter dat Lakshmi nog bij de tempel aan het bedelen was. Dus moesten we haar eerst oppikken bij de tempel, voordat we eindelijk konden gaan. Bij het ziekenhuis aangekomen (het was overigens een overheidsziekenhuis), zagen we dat het ontzettend druk was! Lange wachtrijen en het krioelde er van de mensen. Je moet het je voorstellen als een groot terrein met verschillende gebouwen. De eerste stop was bij een voor ons bekende arts. Ze kende de kinderen en heeft ze op huidaandoeningen nagekeken. Het eerste briefje voor elke 'ouder' was een feit. En meerdere volgden snel... De tweede stop was alleen voor peuter Angeli. Ze heeft echt heel erg veel wondjes en ziet er heel ongezond uit. Rotte tandjes en altijd vieze kleren. Ze zou een spuitje krijgen om de wondjes bacterievrij te maken. Maar liefst vier volwassenen moesten eraan te pas komen om haar stil te houden. Ze schreeuwde de longen uit haar kleine lijfje. God, wat had ik met dit meisje te doen. De derde stop was weer een kort onderzoek, waarna we eindelijk de medicijnen konden ophalen. De rij voor de 'medicijnenbar' was enorm! Mannen en vrouwen moesten in gescheiden rijen staan en ik – als enige blanke in de gigantische rij – werd door iedereen aangegaapt. Erg ongemakkelijk kan ik je zeggen. Larance en Lycia stonden voor me en vertaalden wat twee oudere vrouwtjes tegen elkaar over mij zeiden: 'Ze is getrouwd, kijk maar naar haar teenring. En ze heeft vier kleine kinderen. Blablabla...'. Alle mensen keken ons uberhaupt neerbuigend aan. Alle kindjes die er rondliepen waren goed verzorgd, terwijl onze koters erbij liepen als kleine zwervertjes. Ik vond dit echt heel erg. Ze kunnen er potverdorie niets aan doen en toch veroordelen mensen deze kleine mensjes. Nouja, ik weet wel beter.
Eindelijk was ik aan de beurt voor de medicijnen. Ik gaf al mijn briefjes aan de man en hij begon vrolijk wat medicijnen bij elkaar te sprokkelen. Hier drie, daar vijf etc. Zonder bijsluiter of iets van een voorschrift, kreeg ik de medicijnen in mijn handen gedrukt en was het 'next one!'. Ongelooflijk! Ik liep terug naar de rest en Peter keek me al lachend aan: 'I know what you want to say. This is a typical government hospital. You don't get any prescription or anything. You don't know how to use the medicines. I only wanted to show you how a government hospital works, because it is worse than people sometimes think it is. This was a waste of time.' Kort vertaald: 'Dit is een typisch overheidsziekenhuis. Je krijgt geen bijsluiter of voorschrift en weet dus niet hoe je de kinderen de medicijnen moet geven. Ik wilde je alleen laten zien hoe een overheidsziekenhuis in elkaar steekt, omdat het slechter is dan mensen vaak denken. Het is dus verloren tijd geweest.' Daar kun je het dan mee doen. Ik ben blij dat ik eens gezien heb wat voor een puinhoop een overheidsziekenhuis in India is en mocht ik de komende twee maanden nog een rare aandoening krijgen, dan ben ik erg blij met mijn verzekering in Nederland, zodat ze mij mooi naar een priveziekenhuis kunnen brengen!

Het project
Naast alle leuke uitjes, moet er natuurlijk ook nog gewerkt worden. We hebben de kinderen afgelopen weer vermaakt met activiteiten als maskers maken, dansen, stoepkrijten en memory. Memory bleek een gouden zet, want de concentratie van de kinderen werd hierbij natuurlijk op de proef gesteld. Ze vonden het spel echt heel erg leuk en dan blijft automatisch ook de concentratie erbij!
Maar ondertussen blijven de donatiecentjes natuurlijk ook niet in de portemonnee. We willen het zoveel mogelijk laten rollen (maar natuurlijk niet brassen!).

Het derde gebouw is nog steeds niet helemaal af. Het einde is in zicht, maar er moeten nog enkele kleine dingetjes gedaan worden: een tweede verflaag aan de binnenkant, de vloer moet nog geschilderd worden, de lampen en ventilatoren moeten aangesloten worden en daarna kunnen we alles poetsen en de kamer in gaan richten.

Aan het douchegebied wordt inmiddels hard gewerkt. Voorheen kregen de kinderen na het douchen gelijk al vieze voetjes, omdat er alleen maar zand lang. Nu komt er een betonnen laag aan de voorkant van de douches, zodat de kinderen schoon en wel hun kleren kunnen wassen en en ze zelf ook niet gelijk vies worden. Als het cement gestort is, gaan we ook twee lange en stevige waslijnen maken. Nu liggen alle kleren na het wassen gewoon in het zand. De bedoeling is dat de kindjes straks allemaal een eigen plekje op de waslijn hebben en daar ook genoeg ruimte hebben om hun kleren te laten drogen.
We verwachten dat dit over twee weken helemaal af is.

De voetbalgoals en basketbalringen hangen er ook nog steeds niet. We lopen hier al zo'n 3 maanden om te zeuren en hebben de druk inmiddels goed opgevoerd. Het duurt allemaal een eeuwigheid, maar deze speeltoestellen zullen er hoe dan ook voor ons vertrek staan!

We hebben drie kasten besteld voor al het speelgoed dat hier overal rondslingerd. Deze krijgen we eind volgende week.

Als we bovenstaande zaken allemaal gerealiseerd krijgen voordat we weggaan, zijn wij in ieder geval heel erg tevreden. Het lijkt op het oog niet zoveel als je je bedenkt dat we hier 4,5 maand hebben gezeten, maar de manier van werken in India gaat gewoon niet zo snel. Voorheen hebben we hier veel over geklaagd. Waarom kan het thuis wel snel gedaan worden en hier niet? Het enige antwoord hierop is: we zijn in India. Als het vandaag niet gebeurt, dan gebeurt het morgen wel. Of overmorgen. Dat is de instelling die men hier heeft. Wij kunnen hier niets aan veranderen. Het enige dat wij hebben kunnen doen, is herhalen. Blijven herhalen en druk zetten.
Maar de zaken zien er nu gelukkig goed uit. We verwachten zeker dat we alles gerealiseerd krijgen en dat we met een tevreden gevoel het project achter ons kunnen laten. Dat is over een kleine vijf weken al. Nog even flink gas geven en natuurlijk nog even genieten! Morgen gaan we voor vijf dagen naar Kerala. Dit is een staat in het zuid-oosten van India. Het schijnt er echt geweldig mooi te zijn met theeplantages, backwaters, olifanten en Chinese visnetten. We hebben gepland om in deze staat vier mooie steden te bezoeken: Cochin (de hoofdstad), Allepey (backwaters), Periyar (olifanten) en Munnar (theeplantages op flinke hoogte).

Volgende week dus een verslag van onder andere onze eerste echte trip!

Dada!
Mijke