Week 12: Summercamp!

Van 3 mei t/m 7 mei wordt het jaarlijkse Summercamp georganiseerd. Normaal gesproken is dit alleen voor onze 13 studenten en zo'n 20 studenten uit omliggende dorpen. Dit jaar zouden ook alle kindjes in het programma betrokken worden. En niet alleen onze 25 kids. Peter had ook nog eens 15 kindjes uit een ander bedelgebied gehaald die ook deel zouden nemen aan het kamp. Aan Laura en mij de taak om deze 35 kindjes vijf dagen lang te vermaken. Peanuts! Of toch niet?

Het antwoord is nee. We hadden ruim vantevoren een goed schema gemaakt waarop precies beschreven stond wat we per dag zouden doen. Zo hadden we bijvoorbeeld een dag waarop we typisch Nederlandse spelletjes zouden doen (koekhappen, spijkerpoepen, zaklopen). De voorbereiding was perfect, alles was in huis gehaald zodat de kids zich geen moment hoefden te vervelen. Voor ons kon Summercamp afgelopen dinsdag 3 mei beginnen!

Deze dinsdag werden we voorgesteld aan alle nieuwe kindjes. Hoogstwaarschijnlijk hadden zij nog nooit blanke mensen gezien, want het eerste uur bestond vooral uit ontzettend veel aandacht vragen van Laura en mij. Wat waren ze druk! En niet alleen de nieuwe kindjes. Ook onze eigen rakkers waren drukker dan ooit tevoren. Maargoed, laat het kamp beginnen.
Om 10.00 zou de inauguratie van het kamp plaatsvinden. Maar India is India niet als dit niet minimaal een uur zou uitlopen. En zo geschiedde de uitloop van het allereerste programmapuntje. 10.00 werd 11.00. 11.00 werd 11.30 en om 12.00 kon het startschot eindelijk gegeven worden. Chapeau!

Volgens onze planning zouden we om 10.00 (de officiele inauguratie was vantevoren niet aan ons doorgegeven, fijn!) beginnen met de spelletjes. Om precies 16.00 konden wij onze entree maken, waardoor er al twee games te vervallen kwamen. Laura en ik hadden het (naar onze mening) geweldige idee om superman-capes te maken. Voor alle kids hadden we groot stuk stof geknipt, waarop ze van alles konden tekenen. Bovendien hadden we nog heel veel stickers en glitters. Waar Laura en ik een uur bezig zijn geweest met de capes te knippen, waren de kids al binnen een half uur klaar met hun creatie. Beetje jammer. Als een gek hebben we alle capes daarna voorzien van een touwtje waarmee ze hem om konden hangen. Een echte superman, dat zouden ze toch wel leuk vinden?! Niet dus. Na 10 minuten kwam de eerste alweer zeuren dat de cape af moest…

Nu moet ik erbij vermelden dat de temperatuur inmiddels gestegen is naar zo’n 45 graden, waardoor het voor ons al niet echt fijn weer was om te werken. Maar dat mocht de pret niet drukken, dus vol goede moed zijn we doorgegaan.

Dag twee van het kamp. Vandaag zouden er 11 studenten van Hogeschool Zuyd (de hogeschool waar ik ook mijn studie volg) komen. Zij hadden een negendaagse reis door India en 1 dag daarvan kwamen ze meehelpen op het project. Voor Laura en mij een klein geschenkje uit de hemel, want de kids hadden onze aandacht even niet nodig. Heerlijk. Voordat ze kwamen, hebben we met de kinderen sieraden gemaakt. Onze hoop op een ‘langdurige activiteit’ was na gisteren een beetje gezonken. Omdat onze (Indiase) studentes niet mee konden helpen, had ik bedacht om de oudste meiden als groepsmama te benoemen. Een enkele deed dit prima, een ander moest nog veel leren. Gelukkig hebben we de kinderen maar liefst een uur (!) bezig kunnen houden, maar na een armband en een ketting was de lol er weer af. Hoe kon dit toch? Waarom zijn die kids zo snel verveeld? Een gast van het Summercamp vertelde ons dat deze kindjes totaal geen concentratie hebben en dat ze een spelletjes dus zo beu zijn. Weten we dat ook weer.
Even nog over de studenten uit Nederland. De studenten hadden in Nederland geld ingezameld voor de stichting. Maar liefst 4.000 euro hebben zij aan de WIN Foundation geschonken! Dit bedrag wordt besteed aan de collegegelden van de studenten. Echt super! Verder vond ik dit een gezellige dag. Wat leuk om even Nederlanders om me heen te hebben. Lerares Claudy (zij is ook een van de twee docenten geweest die ons begeleid heeft met de introductieweek) was erg trots op ons en vond het super wat we deden bij de stichting. Dat is natuurlijk altijd fijn om te horen van een docente.

Dag drie. Laura voelde zich niet goed. Zware krampen en hoofdpijn. Hoogstwaarschijnlijk door het weer. Ook voor mij begon de onmenselijke temperatuur zwaar te worden. Vooral met 35 schreeuwende kinderen om je heen. Als we een half uurtje met de kids hadden doorgebracht, hadden we eigenlijk weer anderhalf uur nodig om bij te komen. Wanneer je twee stappen zet, staat het zweet over je hele lichaam. Laura is dus op bed blijven liggen en ik ben met de kindjes aan de slag gegaan. Een spel met de blinddoek. Wonder boven wonder ging dit eigenlijk best goed. Ze vonden het leuk en hoewel ik me inmiddels al een echte politieagente voelde, viel het nu redelijk mee. Helaas werd mijn spelletje afgebroken, omdat er ineens iemand was die de kinderen wat wilde leren. Of ik aub mijn spel even af wilde ronden. Grrrrr. Dit wordt ook niet vantevoren tegen me gezegd, maar daar komen ze a la minute mee aan. Maar goed, Mijke is de beroerdste niet en dus heb ik alles weer verzameld en heb ik weer even een uurtje rust genomen. Later die middag hebben we een spel met waterballonnen gedaan. Wederom hebben we de kids niet stil weten te krijgen. De speluitleg is nog wel het meest vermoeiend van alles. Links staan er twee te vechten, rechts valt er eentje in slaap en ergens anders rennen er weer een paar met stokken achter elkaar aan. Pfff. Met de vertaalhulp van Priya hebben we de kids uiteindelijk een beetje duidelijk kunnen maken wat de bedoeling was. Het ging om precies te zijn drie minuten goed, daarna begonnen ze met waterballonnen op elkaar te gooien. Hoe zeer we alles ook in toom wilden houden, er was geen beginnen aan en dus lieten we ze lekker hun gang gaan. Zij blij, wij blij.
‘s Avonds zijn Laura en ik met Peter en zijn gezin naar een echte Indiase bruiloft geweest. Groot! Eerst gingen we eten. Stel je dit voor als een enorme vreetschuur. Rijen tafels en het eten werd gewoon op je bananenblad gesmeten. Een gast klaar, de volgende stond alweer in de rij om aan te schuiven. De zaal was echt te kitch voor woorden. Daarna hebben we de bruid en bruidegom gefelicteerd. Peter zei ons dat deze mensen waarschijnlijk al vijf uur felicitaties stonden te ontvangen. Respect! Na de felicitaties gingen we weer naar huis. Het hele feestje had voor ons een uurtje geduurd. Echt, mocht ik ooit in het huwelijksbootje treden, dan toch zeker niet zo. Desalniettemin vond ik het toch erg leuk om eens gezien te hebben!

Dag vier. Wederom een blinddoekspel. De vorige keer vonden ze dit erg leuk, dus dat was het proberen nogmaals waard. Jammer. Deze keer ging het iets minder goed. Kinderen die schreeuwen, Laura en Mijke die constant Kusco! (zitten!), No! of One moment please!! roepem en de hitte. Het maakte het er niet makkelijker op. De concentratie was weer binnen een mum van tijd op en dus ook ons spelletje. ‘s Middags weer een lange rustpauze genomen en toen hebben we ons klaargemaakt voor een spel wat zeker weten een topper moest worden: de zeepbaan. Een lang stuk zeil, flink wat zeep en een paar opblaasbanden, dat moest wel populair zijn. We hadden er eerst nog een spelelement aan toegevoegd: met een dienblad met bekertjes in de handen over het zeil lopen, terwijl andere kindjes hen met sponzen mochten bekogelen. Het was een succes, maar niet alle kindjes konden tegelijk en ze waren niet meer te houden. Daarom hebben we de opblaasbanden voor de dag gehaald en toen hebben we ze weer hun gang laten gaan. Het werd een watergevecht waar je U tegen zegt! En wat hadden ze een plezier! Fantastisch! Een grote puinhoop was het gevolg, maar wij waren dik tevreden.

Dag vijf. De laatste dag. ‘s Ochtends hebben we met de kids gekleurd en de middag hebben ze lekker gespeeld. Wij waren echt op. Om 17.00 begon het eindfeestje. Een culturele avond. De studenten hadden vele typisch Indiase dansen ingestudeerd. Tussendoor mochten de kindjes ook even dansen. Met tranen in mijn ogen heb ik toegekeken. Ze zijn druk, dat klopt. Ze luisteren niet, klopt ook. Maar zodra je deze ukkies zo uit hun dak ziet gaan, dan wordt je toch even stil. Maar niet voor lang, want voor ik het wist, werd ik door enkele kindjes de dansvloer op getrokken en heb ook ik een dansje gedaan. Het was een hele mooie avond.

Goed, het Summercamp was veel zwaarder dan ik verwacht had. De temperatuur was killing. Zweten, zweten en nog eens zweten. De kinders waren ontzettend druk. Voor Laura en mij eigenlijk een onmogelijke taak om deze kids vijf hele dagen te vermaken. Vooral omdat we de taal niet spreken. Maar we zien dat ze stralen. Ze hebben plezier en dat is waar het om gaat. Wij zijn stiekem blij dat het voorbij is, maar we kijken er toch positief op terug. Want wat is er leuker dan een glimlach van een kind?!

Tenslotte wil ik even zeggen dat ik ENORM veel respect heb voor onze studentes. De meiden hebben dag en nacht gewerkt, gekookt, gedanst en af en toe nog een oogje in het zeil gehouden wat betreft de kinderen. Om 6.00 zijn ze wakker en om middernacht gaan ze slapen. En als je vraagt of ze moe zijn, zeggen ze allemaal nee. Ongelooflijk. Dan voelen we ons schuldig, omdat wij wel moe zijn. Maarja, dat zullen we dan maar weer een cultuurverschil noemen.

We hebben in ieder geval weer iets kunnen beteken voor de kindjes en dat is het belangrijkst!

Tot de volgende keer!